بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

                      همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم

                                           شدم آن عاشق دیوانه که بودم

در نهانخانه ی جانم گل یاد تو درخشید

                                                                           باغ صد خاطره خندید 

                                                                         عطر صد خاطره پیچید

خدایا دوستت دارم به خاطر همه ی مهربانی هایت میدانم که

ما انسان ها نمیتوانیم پاسخ آن همه خوبی هایت را بدهیم

اشتباه میکنیم گناه میکنیم تو را کم سپاس

میگوییم،  و

چه زیبا گفت سعدی:هر نفسی که فرو رود ممد حیات است و

چون برآید مفرح ذات پس در هر نفس دو نعمت موجود است و بر هر نعمت شکری

واجب...

پس خدایا ببخشای ناتوانیمان را که تو بی نیازترین بی نیازانی!